Mae Helen (Louise Brealey) yn byw gyda’i chyn-ŵr, ei gariad 20 oed, eu babi newydd – a’i fam sy’n marw, Gwen. Mae ei bywyd yn malu, ac fel yr holl fenywod eraill mae hi’n gweithio gyda nhw yn y ffatri cyw iâr leol, yn cael ei dreulio yng ngwasanaeth y cloc. Mae hi’n byw dim ond am chwerthin gyda’i ffrindiau yn y gwaith, gofalu am Gwen, a cherddoriaeth. Pan ddaw Joanne, y ferch roedd hi’n ei charu’n gyfrinachol yn yr ysgol, yn ôl i’r dref, mae byd Helen yn cael ei droi wyneb i waered.

Born in the seventies in a working-class industrial area of North Wales. She started to make ‘small’ films at the beginning of 2003 and subsequently won a scholarship to study at the London Film School.

Over the last decade she has made films which express her passion, sense of social complexities and desire to undermine conventional realism. Her work is both personal and accessible as it concerns itself with universal, shared themes, about how we connect and relate to each other in beautiful and sometimes ugly ways.

Her visual style has been described as ‘daring and quirky’, at times ‘abstract and surreal’, but it is never indulgent and is always placed very much in a relatable and believable narrative.

Ganwyd yn y saithdegau mewn ardal ddiwydiannol dosbarth gweithiol yng Ngogledd Cymru. Dechreuodd wneud ffilmiau ‘bach’ ar ddechrau 2003 ac wedi hynny enillodd ysgoloriaeth i astudio yn Ysgol Ffilm Llundain.

Dros y degawd diwethaf mae hi wedi gwneud ffilmiau sy’n mynegi ei hangerdd, ei synnwyr o gymhlethdodau cymdeithasol a’i hawydd i danseilio realaeth gonfensiynol. Mae ei gwaith yn bersonol ac yn hygyrch gan ei fod yn ymwneud â themâu cyffredinol ar y cyd, am sut rydym yn ymgysylltu ac yn cysylltu â’n gilydd mewn ffyrdd hardd ac weithiau hyll.

Mae ei steil gweledol wedi cael ei ddisgrifio fel ‘beiddgar ac unigryw’, ar brydiau’n ‘haniaethol a swreal’, ond nid yw byth yn hynaws ac mae bob amser yn cael ei osod mewn naratif trosglwyddadwy a chredadwy.

Review:
“a rousing empowerment-anthem of a movie that’s not afraid to paint its romance plotline in big, bold brushstrokes; occasionally it overdoes things but the rush of emotion carries everything along in its path, helped by the deployment of radio-friendly standards by Neil Diamond and the like that turns the film into an impromptu musical and allows writer-director Janis Pugh to stage (relatively) elaborate dance sequences and big emotional scenes.”
– The Guardian